Ogibide ezberdinak probatzeko asmoarekin

Erraten dut egin dudala 40 urtetako krisialdi bat. Musika aldetik, duela hamar bat urte, konpainia batean nintzen eta ez zen ongi pasa. Oroitzapen txar bat da niretzat, nahiz eta gauza ederrak egin ditugun garaian. Baina gaur gogoratzean, oraindik tripako mina sortzen zait. Ber momentuan ere nire lehen alaba sortu berria zen eta ni musika istorioetan murgildurik, ohartu nintzen nire alabari ez niola halako giro batean ongi etorria eman nahi. Nahi nuen gozatu momentuaz. Orduan bat-batean erran nuen: «aski». Musika ez zela gehiago niretzat pentsatu nuen. Ondorioz, nire buruari hasi nintzen galdetzen zer egin nezakeen ogibide gisa. Beti izan dut herriarekin lotura eta beti pleinitzen garela, herri dinamika desagertzen dela, ez dela gehiago komertziorik. Orduan pentsatu dut, guk tokikoek ez badugu ardura hori hartzen, gero ez du balio negarrez aritzea. Horrela iritsi zen komertzio bat irekitzeko erabakia.

Saltegi soziala eta euskalduna nahi nuen. Izan ere, batzuetan iruditzen zait, euskal munduan ari garela euskaldun asko, baina gero herrian, ostatu batean edo saltegi batean gutitan daude jende euskaldunak. Gero herria arroztua zaigu eta gu ari gara goi mailako kontzeptuetan. Gasna saltzen hasi nintzen. Gasnarekin atzematen dut badela ere zerbait ondare immaterialetik. Izan ere, bada bizimolde bat, istorio bat gasna bakoitzaren atzean. Hasieran bikain pasa dut saltegia antolatzen eta hastapenean ongi funtzionatu du, baina gero aspertu naiz. Iraupenean ez naiz ona, eta lau urteren buruan, hetsi dut saltegia. Egin nuen nire partea. Baina esperientzia horri esker, nire herria ikusi dut barnetik. Ikusi dut nola aldatu den, garai bateko humanismoa nola galdu den. Denda batean sartzen naizenean orain, badakit ez dela beti erraza izaten haientzat. Begirada aldatu zait. Badakit konplikatua dela eta pena iruditzen zait komertzioen alde soziala desagertu izana.